Category: Εκδόσεις

Ασύμμετρη Απειλή, Τεύχος 11, Οκτώβρης 2012 (Συλλογικό) 1,0 € – Διαθέσιμο

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι. Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, Πάντα κοιτάζω προς το φως τ’ απόμακρο της μέρας. Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης· Και με το καριοφίλι μου και με το απελατίκι Την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι. Κάλλιο φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλιο ουρλιάστε, λύκοι, Κάλιο φουσκώστε ποταμοί, και κάλιο ανοιχτείτε, τάφοι. Και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα, Παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμμα. (Κωστής Παλαμάς)

Αντίο Μπάτμαν (Τάσος Θεοφίλου) 0,5 € – Μη διαθέσιμο

Γκόθαμ Σίτυ σήμερα. Δηλαδή Λος Άντζελες, Λονδίνο, Παρίσι, Αθήνα… Ο πολιτισμός του κεφαλαίου στο σημείο μετά την ακμή του. Στο σημείο πριν την κατάρρευση ή τη μετάλλαξή του. Στο σημείο όπου η αλαζονεία και η υπεροψία της εξουσίας είναι αναντίστοιχη της κοινωνικής της νομιμοποίησης. Χαρακτηριστικό καταρρέουσας δύναμης. Η Γκόθαμ Σίτυ ωστόσο δεν είναι υπαρκτή.

Ο διάβολος στη σάρκα τους (Συλλογικό) 3,0 € – Μη διαθέσιμο

Ο σύγχρονος κομμουνισμός (συμπεριλαμβανομένης και της αναρχικής τάσης) είναι ένα καινούργιο φορτίο σε παλιό όχημα. Όταν η θρησκεία ήταν ιστορικά επίκαιρο είδος κοσμοαντίληψης, μίλησε στη γλώσσα της, μέσα από τον πρωτοχριστιανικό και τον αιρετικό κομμουνισμό. Εκείνη την εποχή, για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα: “η βίβλος, επομένως και η Αποκάλυψη, ήταν η μόνη πηγή παραστάσεων που διαμόρφωνε το φαντασιακό τους”. (Λιάκος) Σήμερα η ταξική πάλη δεν μπορεί να μιλήσει σε αυτή τη γλώσσα. Η θρησκεία δεν διαρθρώνει πια τις κοινωνικές σχέσεις, πέρα από μερικές δευτερεύουσες λειτουργίες (το κράτος είναι η έμπρακτη άρνηση της θρησκευτικής πίστης, σύμφωνα με τον υλιστή φιλόσοφο Φόυερμπαχ). Ο επαναστατικός χιλιασμός πέθανε, δεν χάθηκε όμως. Ξεπεράστηκε από μια ανώτερη μορφή κομμουνισμού. Το σύγχρονο κίνημα αφού απαλλάχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη χριστιανική του κληρονομιά (αφού, όμως, πρώτα πέρασε και από ενδιάμεσα στάδια: Όουεν, σαινσιμονιστές, Βάιτλιγκ, Τολστοϊκοί κλπ) έσβησε πια τη γλώσσα του Θεού, επιστρέφοντας στο πνεύμα του Προμηθέα: “απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς”!

Για μια ιστορία του αναρχικού αντιιμπεριαλισμού (L. V. Walt) 2,0 € – Διαθέσιμο

Πρέπει να καταστρέψουμε τον ιμπεριαλισμό, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για την αυτοδιεύθυνση όλων των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αλλά αυτό απαιτεί την καταστροφή του καπιταλισμού και του κρατικού του συστήματος. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις εντός του τρίτου κόσμου, αλλά η τοπική καταπίεση δεν είναι λύση. Οι τοπικές ελίτ είναι ένας εχθρός, τόσο εντός των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων και ακόμα περισσότερο μετά τον επιτυχή σχηματισμό των νέων εθνών-κρατών. Είναι μόνο η εργατική τάξη και η αγροτιά που μπορούν να καταστρέψουν τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, αντικαθιστώντας την κυριαρχία τόσο των τοπικών όσο και των ξένων ελίτ με την αυτοδιαχείριση και την κοινωνική και οικονομική ισότητα.
Ως εκ τούτου, είμαστε υπέρ της αυτονομίας της εργατικής τάξης και της ενότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών, σε ολόκληρες ηπείρους, καθώς και υπέρ της δημιουργίας ενός διεθνούς αναρχοκομμουνιστικού συστήματος μέσω της αυτενέργειας της παγκόσμιας εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Όπως είπε ο Σαντίνο: “Σε αυτόν τον αγώνα, μόνο οι εργάτες και οι αγρότες θα φτάσουν μέχρι το τέλος”.

Η Ουρλίκε, μετά το θάνατο της Μάινχοφ #3 (Δ. Μπελαντής) 5,5 € – Διαθέσιμο

“Η όλη ιστορία είχε ξεκινήσει αλλιώς. Μακριά μαλλιά και μολότοφ. Αυθορμητισμός, τέχνη, κοινοβιακές εμπειρίες, αφηγήσεις το βράδυ με το τρίφυλλο στο χέρι. Συνωμοτικά ραντεβού με “μαύρη” ρομαντική αχλή. Έρωτας. “Χασισορέμπελοι” και “Τουπαμάρος του Βερολίνου”. Ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ και η “Κομμούνα Ι”. Το πρόσωπο της Χέλα, όταν μπούκαραν στις τράπεζες. Το ζεστό χέρι του Φριτς Τόιφελ.
“Ο κίνδυνος με το ένοπλο είναι να γίνεις μηχανισμός. Εγώ πιστεύω στην προσπάθεια ενός εργατικού αντάρτικου κι όχι στη λογική μιας ομάδας εκτελεστών. Θυμήσου τις επιτροπές περιφρούρησης της Lotta Continua κατά των μπάτσων στις πορείες. Τις απαγωγές διευθυντικών στελεχών από κομάντο απεργών στα πρώτα βήματα των μπριγκατίστι στην Ιταλία. Θυμήσου τους Nosotros του Ντουρούτι που λήστευαν τράπεζες σε συνεργασία με τους αναρχοσυνδικαλιστές της CNT. Τους αναρχικούς και συνδικαλιστές που καθάριζαν τραπεζίτες στην επαναστατημένη Βαρκελώνη του 1919.
“Κάτι τέτοιο χρειαζόμαστε και στη Γερμανία. Να αναγνωρίζονται οι μάζες σ’ αυτό. Να συνδέουν το εγχείρημα με τους μαζικούς αγώνες. Ως “Κίνημα 2 Ιούνη” κινηθήκαμε αρχικά σ’ αυτή την κατεύθυνση. Δεθήκαμε με το νεανικό και μαθητευόμενο προλεταριάτο του Βερολίνου, που ασφυκτιούσε στο πειθαρχημένο κράτος. Που λάτρευε τις μηχανές, το χόρτο, τον Τζέιμς Ντιν, τον Μπράντο. Το ροκ και την αμερικάνικη αντικουλτούρα. Η εν ψυχρώ εκτέλεση των Γκέοργκ φον Ράουχ και Τόμας Βαϊσμπέκερ από τη ”νέα Γκεστάπο” μας οδήγησε σταδιακά σ’ άλλες ατραπούς. Έπρεπε να αποδεχθούμε μια βαθύτερη παρανομία. Να νοιώσουμε την καυτή ανάσα των μπάτσων πίσω μας. Να γίνουμε κι εμείς επαγγελματίες ένοπλοι επαναστάτες. Η απαγωγή του Λόρεντς είναι χαρακτηριστική για την πρώτη φάση. Από κει και μετά όλα αλλάζουν”.
Ο Μπόμι Μπάουμαν για πρώτη φορά από τότε ενθουσιάστηκε. Επιτέλους υπήρχε μια αλτερνατίβα: Να συναντήσουν τους αγώνες που αναπτύσσονταν γύρω τους. Να πάψουν να παίζουν “κλέφτες κι αστυνόμους”. Να αναπτύξουν μια κινηματική λαϊκή αντίσταση. Φοβόταν όμως. Φοβόταν την επαφή και την όσμωση με καθεστωτικά κόμματα και δυνάμεις. Υπήρχε κίνδυνος να τους μανιπουλάρουν. Να τους βάλουν να χορέψουν στο δικό τους ρυθμό. Τι δουλειά είχε η αλεπού στο παζάρι; Μόνο αν το χειριζόταν η Ουλρίκε Μάινχοφ… Σ’ αυτήν και μόνο σ’ αυτήν ο Μπόμι είχε εμπιστοσύνη”

Η Ουρλίκε, μετά το θάνατο της Μάινχοφ #2 (Δ. Μπελαντής) 4,0 € – Διαθέσιμο

Η Ουλρίκε άκουγε τον Μπάαντερ με μεγάλο θαυμασμό. Αυτός ο νέος άνδρας είχε οικοδομήσει την επαναστατική του ταυτότητα με στερήσεις, με αυτομόρφωση, με πείσμα. Ό,τι δεν είχε σε αστική παιδεία, το διέθετε σε ταξικό ένστικτο. Το ταξικό ένστικτο! Κάτι που είχαν στερηθεί τόσοι και τόσοι ηγέτες της νόμιμης Αριστεράς. Ακόμη και της εξωκοινοβουλευτικής. Είχαν αναγάγει τη νομιμότητα στη λυδία λίθο της πολιτικής τους. Αγκάλιαζαν τη μη βία, επαινώντας στην πραγματικότητα το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Και όταν μιλούσαν για επαναστατική βία, το έκαναν στην πραγματικότητα για να την ξορκίσουν σ’ ένα απροσδιόριστο μέλλον, όταν θα “ξυπνούσαν οι μάζες”. Τότε όμως θα ήταν πλέον αργά. Οι εχθροί θα τις περίμεναν πάνοπλοι, θα τις σφάγιαζαν. Όπως παντού και πάντοτε.
Αυτή όμως η συμφωνία με τον Μπάαντερ, με την ομάδα, δεν καθαγίαζε κάθε μορφή πολιτικής βίας. Εδώ άνοιγε ένας άλλος διάλογος, όχι όμως με τους απολογητές του κράτους αλλά ανάμεσα στους επαναστάτες…
Η Ουλρίκε τον είχε ήδη ανοίξει με σιγανή φωνή μέσα της:
«Ναι, το κίνημα έχει το δικαίωμα να χτυπά τους αντιδραστικούς. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να τρώει από τις σάρκες του. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα στο όνομα του κινήματος να σπιλώνει αγωνιστές. Να ξαναστήνει μικρές Δίκες της Μόσχας. Νισάφι πια με το μικροσταλινισμό και με τη μικροφυσική της εξουσίας, τόσο στις μικρές ομάδες της νόμιμης Αριστεράς όσο και στις παράνομες. Με τις μικροηγεσίες, με το πάθος τους για εξουσία, με την παρανοϊκή τους θεώρηση. Δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου σύντροφοι. Ήδη το επιτελείο της επανάστασης είναι αλλού. Το αίμα του δικού μας αγώνα δεν πρέπει να σαπίσει. Πρέπει να μεταγγισθεί στις φλέβες του νέου οργανισμού. Αυτού που παλεύει στις καταλήψεις σπιτιών, στις απεργίες, στο Γκρόντε και στο Μπρόκντορφ».

Η Ουρλίκε, μετά το θάνατο της Μάινχοφ #1 (Δ. Μπελαντής) 3,5 € – Μη διαθέσιμο

“Πρέπει να κλείσουμε αυτό το στόμα”, έλεγαν κρυφίως οι γερμανοί αξιωματούχοι για την Ουλρίκε.
Η ψυχή της, η σκέψη της, η φωνή της, όσο κι αν προσπαθούσαν να τη φιμώσουν, έφθανε έξω από τη φυλακή μέσω των δικηγόρων – συχνά πυκνά και από μόνη της. Σαν ένα αερικό, ένα στοιχειό που τίποτε δεν μπορεί να το κρατήσει. Δρασκελούσε τους τοίχους, τα πλέγματα, τις διπλοσκοπιές. Κορόιδευε τις κάμερες, τα ηλεκτρονικά κυκλώματα, τους φύλακες, τους επόπτες. Γινόταν αόρατος άνθρωπος και γλίστραγε μέσα από τους μπάτσους και τις ειδικές δυνάμεις του στρατού. Ξεχυνόταν στην άνοιξη που θεριεύε έξω από το τέρας, τη φυλακή-δικαστήριο του Σταμχάιμ, έξω από το μέταλλο και το γυαλί, το ατσάλι που γενναιόδωρα παρείχαν οι απόγονοι των Κρουπ και Τύσσεν, των “Καταραμένων” του Βισκόντι. Χαιρόταν τα δένδρα και τα ποτάμια, τις αγροικίες και τις κωμοπόλεις. Τις κωμοπόλεις του Γκαίτε, του Χόφμαν και του Νοβάλις.
Κι από κει έφτανε στις πόλεις. Και γινόταν ένα με το κίνημα συμπαράστασης, με τους “συμπαθούντες”, με τους ενεργούς πολίτες της γερμανικής Αριστεράς. Με τα κινήματα κατά του πολέμου, με τους αντιπυρηνικούς διαδηλωτές του Μπρόκντορφ, με τους καταληψίες σπιτιών στη Φρανκφούρτη και το Αμβούργο, με τα φοιτητικά κινήματα, τους ξένους εργάτες”

Έφτανε και στην Ελλάδα… «ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΪΝΧΟΦΦ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ», γράφαμε στους λευκούς τοίχους. Πάντα τ’ όνομά της λάθος: Ούρλικε – από το ουρλιάζω. Σαν εκείνη τη φωτογραφία της του 1972 – τις είχε δημοσιεύσει ένα γερμανικό περιοδικό ποικίλης ύλης όλες απ’ όταν ήταν μωρό πέντε ετών. Σαν εκείνη τη φωτογραφία της του 1972, που η φυλάκισσα την κρατάει από το πηγούνι, για να κοιτάξει το φακό, να παραδοθεί. Μόλις την είχαν συλλάβει. Αρνιόταν να φωτογραφηθεί. Δεμένη, είχε για μόνη της αντίσταση την κίνηση του κεφαλιού της. Κι εμείς για αντίσταση εκείνην. Γράφαμε τ’ όνομά της με κεφαλαία και στο γιώτα βάζαμε διαλυτικά: δυο μάτια να διαπερνούν σαν σφαίρες τα κελιά, τα ντουβάρια, την κατανάλωση, καθετί λευκό. «ΜΑΪΝΧΟΦΦ», με δύο φι, για να γίνει πιο πειστική η απειλή μας στην τάξη τους που μύριζε ανθρώπινο κρέας.

Η απεργία της Σερίφου (Κ. Σπέρας) 2,0 € – Διαθέσιμο

«Η μπροσούρα που έγραψε ο Σπέρας στη φυλακή για την απεργία και τα φονικά γεγονότα της Σερίφου είναι ίσως το σημαντικότερο ντοκουμέντο για την πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος.
Έχοντας την πλειοψηφία στους τσιγαράδες και στους καπνεργάτες, ο Σπέρας, ο Κουχτσόγλου κι ο Φανουράκης υποστηρίζουν στο 1ο και 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ την αυτόνομη πάλη των εργαζομένων και καταφέρονται ενάντια στο συγκεντρωτικό σύστημα μιας εργατικής ηγεσίας που θα καναλιζάρει την πρωτοβουλία της εργατιάς.
Το 2ο συνέδριο της ΓΣΕΕ έγινε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1920. Δεν υπήρχαν παρά δύο τάσεις που συγκρούστηκαν σ’ αυτό. Η μεγάλη πλειοψηφία από μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ και η μικρή αναρχοσυνδικαλιστική ομάδα του Κ. Σπέρα. Αυτό το συνέδριο αναγνώρισε το Κομουνιστικό Κόμμα σαν τον μοναδικό πολιτικό εκπρόσωπο της εργατικής τάξης. (…). Εναντίον αυτής της απόφασης μίλησε με πείσμα και βιαιότητα ο Σπέρας, ο οποίος υποστήριξε την αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος και με επιμονή στάθηκε στους κινδύνους που απειλούν την εργατική τάξη απ’ αυτή την ουσιαστική κηδεμονία της από το Κ.Κ.Ε.
Είχα παρακολουθήσει αυτό το συνέδριο και περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο μού έκανε εντύπωση το πάθος με το οποίο υποστήριζε τις απόψεις του ο Σπέρας, η καταπληκτική ευγλωττία του και η αρκετά πειστική επιχειρηματολογία του. (…)
Σε έναν κατάλογο εργατικών στελεχών που δολοφονήθηκαν από την ΟΠΛΑ υπάρχει και το όνομα του Σπέρα. Τον σκότωσαν γιατί 25 χρόνια πριν είχε διαφωνήσει με το Κ.Κ.Ε». (Α. Στίνας)

Δημήτριος Μάτσαλης, “Είμαι αναρχικός, αναρχικώτατος” (Κ. Γαλανόπουλος) 7,0 € – Διαθέσιμο

Η μονογραφία για τον Δημήτριο Μάτσαλη, προϊόν συστηματικής μελέτης στον τύπο της εποχής, δεν εξιστορεί μόνο ένα επεισόδιο του πρώιμου αναρχισμού στην Ελλάδα του ύστερου 19ου αιώνα (1896), αλλά τοποθετώντας την ενέργεια του Μάτσαλη τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή πραγματικότητα της εποχής, αποδεικνύει ότι ήταν μια τυπική περίπτωση “έμπρακτης προπαγάνδας”.
Εκτός από την ιστορική του αξία, το βιβλίο έχει και μια αναμφισβήτητη επικαιρότητα, καθώς αναδεικνύει τη συζήτηση γύρω από την επαναστατική βία που έγινε μετά την ενέργεια του 1896, για να καταδειχθεί, όπως επισημαίνεται, ότι αυτή η συζήτηση τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς δεν έχει ουσιαστικά προχωρήσει έκτοτε σχεδόν ούτε βήμα.
Αυτόν το διάλογο, που αποτελεί και το θεωρητικό μέρος της μελέτης, ο συγγραφέας τον αντιμετωπίζει με επιστημονική νηφαλιότητα και ψυχραιμία, παραθέτοντας ντοκουμέντα, αποφεύγοντας όρους με ιδιαίτερη πολιτική φόρτιση και εξετάζοντας αναλυτικά τις απόψεις των ελλήνων “κοινωνιστών” όλων των τάσεων καθώς και επιφανών θεωρητικών του αναρχισμού, αλλά και αντιπάλων του από το 19ο αιώνα μέχρι τον 21ο.

Γκαρντούνο, στον καιρό της ειρήνης (Φ. Σκουαρτσόνι) 3,5 € – Μη διαθέσιμο

Υπάρχει ένα χωριό στο Μεξικό που δεν το βρίσκεις στους ταξιδιωτικούς χάρτες. Οι κάτοικοί του λένε ότι ονομάζεται Γκαρντούνο, στον καιρό της ειρήνης… και Ζαπάτα, στον καιρό του πολέμου.