Το πάθος ενός ανθρώπου

Το πάθος ενός ανθρώπου (F. Mascreel) 1,0 € – Μη διαθέσιμο

Το 1918 ο Frans Masereel δημιούργησε των πρώτη του “ιστορία δίχως λέξεις”.
Ήταν το άλμπουμ “25 εικόνες για το πάθος του ανθρώπου”, αποτελούμενο από εικοσιπέντε ξυλογραφίες. Αμέσως έτυχε μεγάλης αποδοχής και τα επόμενα δύο χρόνια ακολουθήθηκε από “Το βιβλίο μου των Ωρών”, “Ο Ήλιος”, “Η Ιδέα” και το “Ιστορία Δίχως Λέξεις”.
Αυτά τα βιβλία, καθώς και αυτά που ακολούθησαν κατά τη μακρά και παραγωγική του ζωή, επηρέασαν τρεις γενιές καλλιτεχνών, αν και η δουλειά του παραμένει σε κάποιο βαθμό άγνωστη σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Μόλις τώρα ο Masereel ανακαλύπτεται ξανά σαν ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες σχεδιαστές του 20ού αιώνα και ως πατέρας των graphic novels.

Εμείς οι αναρχικοί

Εμείς οι αναρχικοί (St. Christie) Ελεύθερη συνεισφορά – Μη διαθέσιμο

” […] Προκειμένου να κατανοήσουμε πλήρως το ρόλο και τη λειτουργία της F.A.I, είναι, πρώτα απ’ όλα, ουσιώδες να καταλάβουμε τρία πράγματα:
1.    Ότι ο αναρχισμός ενέπνευσε τη φαντασία ενός σημαντικού τμήματος των Ισπανικών εργατικών τάξεων, γιατί αντανακλούσε και μορφοποιούσε τις αξίες, τους τρόπους ζωής και τις κοινωνικές σχέσεις που υπήρχαν στη βάση της Ισπανικής κοινωνίας.
2.    Ότι η κυρίαρχη ιδεολογική επιρροή μέσα στις Ισπανικές εργατικές οργανώσεις, ανάμεσα στα 1869 και 1939, ήταν ο αναρχισμός.
3.    Ότι η «συνειδητή μειονότητα» των αγωνιστών της βάσης, η οποία δημιούργησε και έδωσε σάρκα στις ενώσεις τους, εν μέσω μακρών περιόδων ανηλεούς και συχνά αιματηρής καταστολής, αποτελούνταν από αναρχικούς, οι οποίοι αγωνίζονταν  για  την άμεση κοινωνική επανάσταση και την εγκαθίδρυση μιας δίκαιης και αταξικής κοινωνίας, του Ελευθεριακού Κομμουνισμού. Αγωνίζονταν για ηθικούς σκοπούς, οι οποίοι τους έφεραν σε σύγκρουση όχι μόνο με το κράτος και τα αφεντικά, αλλά επίσης και με την ίδια την ηγεσία των συνδικάτων τους, της οποίας οι άμεσοι σκοποί ήταν υλικοί.

Υπάρχουν δύο διαστάσεις σε αυτό το βιβλίο. Η πρώτη είναι περιγραφική και ιστορική. Σκιαγραφεί  την εξέλιξη του οργανωμένου αναρχικού κινήματος στην Ισπανία και τη σχέση του με το ευρύτερο εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα, ρίχνει λίγο φως στις κύριες ιδέες που έκαναν το Ισπανικό εργατικό κίνημα, ένα από τα πιο επαναστατικά της σύγχρονης εποχής. Η δεύτερη είναι αναλυτική και προσπαθεί να απαντήσει, από μια αναρχική σκοπιά, σε αυτό που, για μένα, είναι εξαιρετικά σημαντικό, δηλαδή, στο πρόβλημα της κατανόησης της αλλαγής στο σύγχρονο κόσμο: Πως μπορούν να επιβιώσουν τα ιδανικά από τη διαδικασία της θεσμοθέτησης; Αν αυτό δεν είναι εφικτό, τουλάχιστον να είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τα σημεία καμπής, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη διαδικασία. […]”

RAF/BR-PCC: μια μετωπική πολιτική

RAF/BR-PCC: μια μετωπική πολιτική (Συλλογικό) Ελεύθερη συνεισφορά – Διαθέσιμο

Τέλη της δεκαετίας του 1980: λίγο πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, την διάλυση της ΕΣΣΔ, την (και) τυπική καπιταλιστική παλινόρθωση στην ανατολική Ευρώπη, τον τερματισμό του παγκόσμιου “Ψυχρού Πολέμου” και το ψευδεπίγραφο “τέλος της Ιστορίας”.

Δύο από τις ένοπλες κομμουνιστικές Οργανώσεις του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου που είχαν ήδη αφήσει, μέσα από την πολιτική επεξεργασία τους και την επαναστατική δραστηριοποίησή τους, ανεξίτηλο το στίγμα τους στις μητροπόλεις δύο καπιταλιστικών κέντρων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού (Γερμανία, Ιταλία), η Φράξια Κόκκινος Στρατός (Rote Armee Fraction) [R.A.F] και οι Κόκκινες Ταξιαρχίες για την οικοδόμηση του Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente) [B.R-P.C.C] επεξεργάστηκαν συλλογικά και αποπειράθηκαν να οικοδομήσουν στην Ευρώπη το Αντιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο.

Το κείμενο που ακολουθεί το οποίο μεταφράστηκε από τα ιταλικά από την έκδοση της Διεθνούς Κόκκινης ΒοήθειαςFedeli alla linea” [Πιστοί στη γραμμή] (εκδ. Redstar Press, 2015) κυκλοφόρησε (στα γερμανικά και τα ιταλικά) το Σεπτέμβρη του 1988 και αποτέλεσε τον πρώτο καρπό της συλλογικής διεργασίας μεταξύ των δύο Οργανώσεων.

Σε πρακτικό-επιχειρησιακό επίπεδο, στα πλαίσια της οικοδόμησης του Μετώπου, οι δύο Οργανώσεις θ’ αναλάβουν, το Σεπτέμβρη του 1988, από κοινού την πολιτική ευθύνη για την επίθεση της R.A.F εναντίον του Hans Tietmeyer, υψηλού αξιωματούχου του υπουργείου Οικονομικών της Δυτικής Γερμανίας (και μετέπειτα πρόεδρου της Deutsche Bundesbank), εν’ όψει της συνεδρίασης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στο Βερολίνο.

Η οικοδόμηση του Μετώπου εν τέλει δεν θα προχωρήσει για λόγους που άπτονται των αντεπαναστατικών-κατασταλτικών χτυπημάτων που δέχτηκαν εκείνη την περίοδο οι B.R-P.C.C, οι οποίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 θα θέσουν τέρμα στις ορατές δραστηριότητες τους για να επανεμφανιστούν από το 1999 κι έπειτα με επιθέσεις στην καρδιά της χάραξης της αντεργατικής-αντιλαϊκής πολιτικής του αστικής Τάξης και του Κράτους της ενώ η R.A.F, με συλλογικό κείμενο της, θα κλείσει τον κύκλο της επαναστατικής δραστηριοποίησής της τον Μάρτη του 1998.

Προχωρήσαμε στη μετάφραση του συγκεκριμένου ντοκουμέντου θεωρώντας ότι –πέραν της ιστορικότητας του– αποτυπώνει πολιτικές εκτιμήσεις αλλά κυρίως μια επαναστατική λογική που ακόμα και σχεδόν 30 χρόνια μετά, 30 χρόνια αιματηρής διεθνούς καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής επέλασης, μεταφέρουν αυτούσια την κληρονομιά που άφησαν στο διεθνές επαναστατικό κίνημα οι Tupamaros μέσα από τον πρόταγμα τους Τα λόγια χωρίζουν, οι πράξεις ενώνουν και διατηρούν αναλλoίωτη την αξία τους για όσους και όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται προλεταριακά-διεθνιστικά σε κάθε γωνία του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου.

Η μετάφραση αφιερώνεται στη Μνήμη του Mario Galesi, μέλους των B.R-P.C.C, που έπεσε μαχόμενος κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής στο Αρέτσο της Ιταλίας στις 2 Μάρτη του 2003.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία,

AUTONOMIA

AYTONOMIA (Συλλογικό) 10,0 € – Μη διαθέσιμο

[…] Το βιβλίο “Autonomia: απόψεις, αγώνες, μαρτυρίες των Ιταλών Αυτόνομων 1970-1980” που εκδόθηκε στα ελληνικά για πρώτη φορά στα μέσα του Ιούνη του 2010, είναι ένα ψηφιδωτό μαστορεμένο πάνω στην ήττα: στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πλήθος κειμένων (37 στο σύνολο) από διάφορες και διαφορετικές μεριές, καταγράφει την άμπωτη. Ήδη η αδυναμία αναπροσανατολισμού του κινήματος είχε αφήσει χώρο στις πρωτοβουλίες του (ιταλικού) κράτους, που σε πρώτη φάση ήταν μαζικά κατασταλτικές.
Είναι μια καταγραφή καλειδοσκοπική για ένα κίνημα που μέσα στον πλούτο της έκρηξής του ήταν επίσης «αρθρωτό». Χωρίς κεντρικές ηγεσίες, ποικιλόμορφο αλλά και με μια ικανή θεωρητική συνοχή στο απόγειό του, κήρυξε έναν γενικευμένο πόλεμο απέναντι στο κράτος, στην εργασία, στον πουριτανισμό, στους θεσμούς, στα κόμματα. Κι ωστόσο βρέθηκε να στενεύει διαρκώς τις δυνατότητές του, συγκλίνοντας σ’ έναν αυτοκαταστροφικό μιλιταρισμό (πάντα είναι καταστροφική για τα κινήματα η στρατιωτικοποίησή τους) που έμοιαζε σαν «η τελική αναμέτρηση» – αλλά αυτό ήταν οφθαλμαπάτη. Εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες, κυρίως νεαροί, εμπλούτισαν και εμπλουτίστηκαν απ’ την Αυτονομία. Κι όμως, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 έμοιαζε να μην έχει απομείνει τίποτα· τίποτα εκτός απ’ τους χιλιάδες φυλακισμένους και τις κινήσεις συμπαράστασης σ’ αυτούς. Τα «μολυβένια χρόνια» τέλειωσαν στις φυλακές, στις προδοσίες, στη φυγή και στις αυτοεξορίες. […]

 

1 3 4 5 6 7 15