Author: laboratorio

Πολιτική Επιθεώρηση ΜΟΛΟΤ #4 (Συλλογικό) 3,0 € – Διαθέσιμο 

Τυφλοπόντικας 02 / που σκάβει επίμονα (Συλλογικό) Ελεύθερη συνεισφορά – Διαθέσιμο

Αν δείτε στον ύπνο σας τυφλοπόντικες, σημαίνει ύπουλους εχθρούς που καραδοκούν να σας βλάψουν. Αν δείτε πως πιάσατε τυφλοπόντικα, σημαίνει πως θα ξεπεράσετε τις δυσκολίες και θα κερδίσετε επιφανή θέση. Αν δείτε τυφλοπόντικες πάνω σε κάποιον, προβλέπονται αρρώστια και τσακωμός. Αν δείτε τυφλοπόντικες μέσα στο σπίτι σας να ροκανίζουν τα έπιπλά σας, το όνειρο είναι δυσοίωνο και σας προειδοποιεί για μεγάλες συμφορές μέσα στην οικογένεια.

Σαλονίκη,  Μάης ‘17, δυο χρόνια μετά. Δεν το βλέπεις στον ύπνο σου, όντως συμβαίνει. Κρατάς στα χέρια σου τον τυφλοπόντικα ΙΙ, μια έκδοση με υπόγεια διανομή και διαδρομή, και σίγουρα όχι περιοδική. Κι αν απορείς που χάθηκε ο τυφλοπόντικας τόσο καιρό, η απάντηση είναι η προφανής: έσκαβε. Κι όσο απίθανο κι αν φαίνεται, δεδομένης της οπτικής του οξύτητας και του γεγονότος ότι τριγυρνάει σε λαγούμια και στοές, τα είδε όλα.

Είδε μετανάστες να πνίγονται στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και τα νεκρά τους σώματα δίπλα σε ξαπλώστρες στις αξέχαστες ελληνικές παραλίες· να εγκλωβίζονται στα σύνορα και να ποδοπατιούνται για να περάσουν τα σύνορα· να στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες μακριά από τα βλέμματα της ελληνικής κοινωνίας, με τις Μ.Κ.Ο. να αναλαμβάνουν την μπίζνα του ανθρωπισμού, και τα πανεπιστήμια να σχεδιάζουν τη διαχείριση των μεταναστών.

Είδε να παρακολουθούν τις εξελίξεις από την τηλεόραση ως μια Τραγωδία. Η ελληνική κοινωνία να συμμετέχει από απόσταση στο σκοτεινό πένθος που μαστίζει τις ψυχές που θυσιάστηκαν στον τεράστιο, ακατανόητο και αιώνιο μηχανισμό της ζωής.  Βλέπεις, η Τραγωδία ξεκουράζει, γιατί η ελπίδα, αυτό το σφαλερό κι απατηλό πράγμα, δεν παίζει κανένα ρόλο σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Είσαι παγιδευμένος. Όλος ο ουρανός έχει πέσει πάνω σου και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κραυγάσεις.

Είδε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να χαράζει εθνική στρατηγική  προς το κοινό συμφέρον των κοινωνικών εταίρων (δηλαδή του κεφαλαίου και της εργασίας) και να επιστρατεύει για τον σκοπό αυτό τους συνήθεις υπόπτους: έθνος και ανάπτυξη. Με τα δικά του λόγια: εθνική ανεξαρτησίακαι παραγωγική ανασυγκρότηση. Να προσπαθεί να κρύψει τους ταξικούς ανταγωνισμούς κάτω από το χαλάκι σε βαθμό που υπουργός του να δηλώνει, πως, μόνο αν φτάσουμε σε σημείο όπου θα αναπτυσσόμαστε, μπορούμε να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για συγκρουόμενα συμφέροντα εργασίας και κεφαλαίου.

Είδε τις ηρωικές διαπραγματευτικές προσπάθειες στα Εurogroup και τους εκάστοτε διαπραγματευτές να επιστρέφουν με την αποτελεσματικότητα και το εξαντλημένο ύφος του τουρίστα που εκδράμει στη νεκρά θάλασσα για ψαροντούφεκο. Κι έτσι, να εμπεδώνεται στους ψηφοφόρους το αίσθημα της ανημποριάς και να διδάσκεται πως η πολιτική ως διαχωρισμένη πρακτική δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μας.

Είδε, όμως, και αγώνες. Αγώνες με τους μετανάστες και όχι για τους μετανάστες· αγώνες να εδαφικοποιούνται και να αρθρώνουν λόγο και δράση ενάντια σε αυτόν τον κόσμο· να αποδομούν την κυρίαρχη αφήγηση και να φτιάχνουν στιγμές αμφισβήτησης. Από τις πορείες ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις καταλήψεις στέγης μεταναστών. Από τις παρεμβάσεις σε συνέδρια συνάντησης αστυνομίας, στρατού και επιστημόνων, στην αλληλεγγύη στους 5 διωκόμενους για συμμετοχή στην πορεία του ΝοΕxpo. Θα έλεγε, λοιπόν, κανείς, πως καμιά φορά στα υπόγεια είναι η θέα.

Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν ότι δεν μπορεί να υπάρξει τραγωδία χωρίς δράση, ενώ μπορεί να υπάρξει χωρίς χαρακτήρες. Ο Σαίξπηρ με τον Άμλετ έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα αιώνων: Ο πρωταγωνιστής από την αρχή γνωρίζει τον δολοφόνο και ξέρει τι να πράξει γι’ αυτό, αλλά η δράση που θα ανακούφιζε το κοινό αναβάλλεται διαρκώς. Αν ήταν ιστορία μηχανιστικής αντεκδίκησης και αυτοδικίας, θα είχε τελειώσει σε ένα τρίλεπτο με ένα σπαθί να στάζει αίμα. Στον Άμλετ, όμως, κολλάει η ρετσινιά του χασομέρη, επειδή συνεχώς διερωτάται και συλλογίζεται. Εν τέλει, όλος ο κόσμος τους καταρρέει.

Η έκδοση αυτή, λοιπόν, δεν είναι κόκκινο βιβλιαράκι, διδακτορική διατριβή, καζαμίας ή ονειροκρίτης κι ούτε προορίζεται γι’ αυτούς που αναζητούνε τέτοια. Είναι για ‘μας, όπως το φάντασμα που κινεί την ιστορία εμφανιζόμενο στην αρχή του θεατρικού, κι ο Άμλετ παρομοιάζει με γερο-τυφλοπόντικα:
Ταυτόχρονα τίποτα, κάτι, και τα πάντα.

Ημερολόγιο 2017 για τη στήριξη του EZLN (Συλλογικό) 5,0 € – Διαθέσιμο 

“Ο Ντουρίτο λέει ότι η εξέγερση δεν έχει καμιά όρεξη να σκύψει και να δει τι υπάρχει από την άλλη μεριά του τοίχου, ούτε και να περάσει από την μια μεριά στην άλλη θέλει, «εκείνο που θέλει» -λέει ο Ντουρίτο- «είναι να αδυνατίσει τον τοίχο έτσι που να καταρρεύσει, και, έτσι, να μην υπάρχει ούτε  μία ούτε  άλλη μεριά, ούτε πάνω ούτε κάτω. Και μιας και μιλάμε για τοίχους, ένας τοίχος χωρίς γκράφιτι είναι σαν ένας κόσμος χωρίς εξεγερμένους, δεν αξίζει δηλαδή τον κόπο» λέει ο Ντουρίτο..”

Τα έσοδα από την πώληση του ημερολογίου θα διατεθούν στον EZLN.

Θέλουμε μισθό και όχι “δουλίτσα” (Συλλογικό)  – Διαθέσιμο

Η προλεταριακή πείρα έχει δείξει ότι μόνο ο αγώνας μέσα από τοπικές διακλαδικές ταξικές συνελεύσεις, που θα αγκαλιάζουν το σύνολο της προλεταριακής εμπειρίας, μπορεί να ξεπεράσει τη διαίρεση της τάξης σε μόνιμους και προσωρινούς, σε πλήρους και μερικής απασχόλησης, σε εργαζόμενους, άνεργους και “νοικοκυρές”, σε κλάδους και συντεχνίες. Στην πολιτική απαξίωσης που εφαρμόζει το κεφάλαιο πρέπει να απαντήσουμε με τη δική μας αυτόνομη ταξική πολιτική στρεφόμενοι ενάντια στην ίδια την καπιταλιστική σχέση: με αγώνες κοινούς που συσπειρώνουν όλα τα μέλη της τάξης μας και που θέτουν την ικανοποίηση κάθε επί μέρους αιτήματος στην υπηρεσία της ικανοποίησης των γενικών συμφερόντων της τάξης. Ακόμα καλύτερα, κάθε απόπειρα ικανοποίησης επί μέρους αιτημάτων πρέπει να εμπλέκει στη διεκδίκησή της όσο το δυνατόν περισσότερα τμήματα και “επαγγέλματα” της τάξης, ώστε να ακυρώνει έτσι στην πράξη αιτήματα, διεκδικήσεις, μορφές αγώνα και νοοτροπίες που σέβονται τον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας και εξυπηρετούν επιχειρησιακά, επαγγελματικά και κλαδικά αιτήματα και συμφέροντα.

Μετανάστευση, μια ευκαιρία (;) για το κεφάλαιο (Συλλογικό)  – Διαθέσιμο

Η μπροσούρα Μετανάστευση: Μια ευκαιρία (;) για το κεφάλαιο γράφτηκε ως αποτέλεσμα των συζητήσεων που είχαμε στη συλλογικότητά μας από το Φεβρουάριο του 2015 και μετά. Τα κείμενα παρουσιάστηκαν αρχικά σε μια συνοπτικότερη εκδοχή τους ως εισήγηση σε μια διεθνή συνάντηση (summercamp) αντιεξουσιαστών κομμουνιστών και αναρχικών το καλοκαίρι του 2016. Η μπροσούρα εκδόθηκε σε 500 αντίτυπα τον Φεβρουάριο του 2017 από την προλεταριακή συλλογικότητα Υπόγεια Σήραγγα.

Το ζαπατίστικο κίνημα (Μ. Δημητριάδου)  – Διαθέσιμο

Το κείμενο κράτησε τη βασική δομή της προφορικής παρουσίασης που έχει προηγηθεί το 2014 από την συγγραφέα, και, σε σημαντικό βαθμό, το προφορικό ύφος της. Εμπλουτίστηκε με περαιτέρω πληροφορίες, καθώς και γεγονότα που έχουν συμβεί έκτοτε ή έμαθε αργότερα. Χωρίζεται σε δυο μέρη: το πρώτο εξιστορεί τα βασικά χαρακτηριστικά του ζαπατιστικού κινήματος σε σχέση με τον έξω κόσμο, ενώ το δεύτερο περιγράφει τη σημερινή οργάνωση των κοινοτήτων, την «αυτοδιαχείριση στην πράξη» που ήταν και το θέμα του διημέρου στον συνεταιρισμό «Το Κιβώτιο». Ανάμεσά τους παρεμβάλλεται μια ενότητα-σφήνα που αναφέρει τις βάσεις πάνω στις οποίες πάτησε το ζαπατιστικό κίνημα. Τα παραρτήματα δίνουν κάποιες περαιτέρω πληροφορίες, για όσες/ους θέλουν να εμβαθύνουν λίγο παραπάνω.

Η προλεταριακή δημόσια σφαίρα (E. Knodler-Bunte, O. Negt, A. Kluge)  – Διαθέσιμο

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας εστιάζει στο ζήτημα της οργάνωσης του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος, όχι όμως από τη σκοπιά της συγκρότησης μιας διαχωρισμένης συλλογικότητας που εμφορείται από λιγότερο ή περισσότερο πρωτοποριακές αντιλήψεις, αλλά από τη σκοπιά της δημιουργίας της προλεταριακής δημόσιας σφαίρας, δηλαδή της αναγκαίας μορφής μεσολάβησης μέσω της οποίας οι κατακερματισμένες και αλυσιτελείς εμπειρίες αντίθεσης και αγώνα ενάντια στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις μπορούν να συνδυαστούν σε μια θεωρητικά μεσολαβημένη συνείδηση, σε έναν τρόπο ζωής και αγώνα, σε μια συλλογική πρακτική μέσα από την οποία θα μπορέσουμε να καταργήσουμε και να μετασχηματίσουμε τις υφιστάμενες κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις, να κινηθούμε δηλαδή προς την κατεύθυνση της κατάργησης του κεφαλαίου και όλων των αλλοτριωτικών του μεσολαβήσεων.

17-18-21 Σεπτέμβρη, Μέρες Αντιφασιστικές

Πριν 4 χρόνια τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής δολοφόνησαν τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα. Η δολοφονία αυτή υπήρξε μια κομβική στιγμή για το αντιφασιστικό κίνημα και ευρύτερα για τη σύγχρονη Ελλάδα. Μετά από χρόνια δολοφονικών επιθέσεων σε μετανάστες και στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, ο ρόλος και η δράση της Χρυσής Αυγής έγιναν σαφείς στο σύνολο της κοινωνίας. Ήταν η συνδρομή του κράτους και της αστυνομίας, η ενσωμάτωση της ακροδεξιάς ρητορείας από την κυβέρνηση Σαμαρά, η διαφήμιση των ΜΜΕ, η τυφλή αγανάκτηση, η ψήφος και η ανοχή του λαού που όπλισαν το χέρι του Ρουπακιά. Το μαζικό και πολύμορφο αντιφασιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε στη συνέχεια εξέφρασε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που δε μπορούσε να ανεχτεί άλλο τη ρατσιστική βία και έβαλε φρένο στη δράση των φασιστών.

Τέσσερα χρόνια μετά ο συναγερμός δεν έχει πάψει να χτυπά. Οι συνθήκες που οδήγησαν στην άνοδο της Χρυσής Αυγής παραμένουν καθώς η φτώχεια, η επισφάλεια, η ανεργία είναι ακόμα εδώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, πράγμα δεδομένο για οποιαδήποτε κυβέρνηση στα πλαίσια της Ε.Ε. και του καπιταλισμού. Αυτή η εξέλιξη δημιουργεί ένα κλίμα απογοήτευσης, απομακρύνει τον κόσμο από τα κοινά, καλλιεργεί την απάθεια και την αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης. Ταυτόχρονα, η απάνθρωπη διαχείριση των προσφυγικών ρευμάτων από τα κράτη και την Ε.Ε. που βάζουν τα κέρδη πάνω από τις ζωές ενισχύει την φοβία και το μίσος προς τους ξενιτεμένους και κατατρεγμένους.

Ο εθνικισμός παίρνει διάφορες μορφές σε ολόκληρη τη γη. Εμφανίζεται ως Κου-Κλουξ-Κλαν, εναλλακτική δεξιά και Τραμπ στις Η.Π.Α., ως γραβατωμένη και σοβαρή ακροδεξιά της Λεπέν στη Γαλλία, ως νεοναζί στην Ουκρανία. Όποιο προσωπείο κι αν φορέσει όμως, εμείς γνωρίζουμε ότι οδηγεί πάντα σε σφαγεία για την εργατική τάξη και το σύνολο των καταπιεσμένων. Ιστορικά ο φασισμός πάντα ήταν και πάντα θα είναι η πιο ακραία και βίαιη επιλογή του καπιταλισμού σε κρίση. Απέναντι σε αυτό η ανάγκη να χτιστούν γέφυρες και όχι τείχη ανάμεσα στους λαούς είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Στη πόλη του Ρεθύμνου, αυτήν την περίοδο πραγματοποιείται η δίκη του φασίστα Παύλου Μπανίτσκα. Το δικαστήριο συνεχίζεται την Πέμπτη 21/09. Ο εν λόγω φασίστας δικάζεται γιατί πέρσι τον Οκτώβρη, μετά την ξενοφοβική συγκέντρωση στο δημαρχείο ενάντια στην εγκατάσταση προσφύγων στην πόλη, επιτέθηκε μαζί με άλλους φασίστες σε άτομα που κάθονταν στην πλατεία της Μητρόπολης. Ο τυφλός χαρακτήρας αυτής της επίθεσης, αναδεικνύει το περιεχόμενο της φασιστικής βίας: Για τους φασίστες, όποιος δεν καλύπτει τα πολιτικά, φυλετικά και αισθητικά τους πρότυπα είναι εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται για το δίκιο και την αξιοπρέπεια. Δημιουργούν δομές αλληλεγγύης και κοινότητες αγώνα. Παλεύουν ενάντια στο φασισμό, την εκμετάλλευση και τον πόλεμο, για την ελευθερία, την ισότητα και την ειρήνη. Κομμάτι αυτής της πάλης είμαστε και εμείς. Από το μετερίζι μας στο Ρέθυμνο, χωρίς να έχουμε απόλυτες απαντήσεις και εύκολες συνταγές, αλλά αποφασισμένοι να μην αφήσουμε ούτε σπιθαμή γης στους φασίστες, προσπαθούμε να χαράξουμε νέους δρόμους προς την ελευθερία.

Στα πλαίσια αυτού του αγώνα εντάσσεται και το Αντιφασιστικό διήμερο στις 17-18 Σεπτεμβρίου. Η μνήμη μας είναι ζωντανή. Θυμόμαστε καλά τους νεκρούς μας. Τον Έντισον Γιαχάι, δολοφονημένο από φασίστες της Ο.Ε.Ρ. στο Ρέθυμνο το 2006. Το Σαχζάτ Λουκμάν, δολοφονημένο από φασίστες της Χρυσής Αυγής το 2013. Τον Παύλο Φύσσα. Τη Χήδερ Χέυερ, δολοφονημένη από φασίστες στο Σάρλοτσβιλ των Η.Π.Α. στις 12 Αυγούστου 2017. Θυμόμαστε όμως και τους αγώνες που έχουμε δώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια, εμείς και τόσοι άλλοι, ενάντια στο φασισμό και το σύστημα που τον θρέφει. Θυμόμαστε ότι οι αγώνες αυτοί υπήρξαν πολλές φορές νικηφόροι. Τέλος ξέρουμε πολύ καλά, ότι το τέρας του φασισμού θα νικηθεί μόνο μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες γι αυτό και συνεχίζουμε.

Για τη μνήμη και για τους αγώνες που θα έρθουν, οργανώνουμε τις αντιφασιστικές μέρες 17, 18 και 21 Σεπτέμβρη. Στις 17 Σεπτέμβρη ζωντανεύουμε την πλατεία μικρασιατών από τις 17:00 με μπάσκετ 3×3 και ποδοβόλλευ από τον Α.Σ. Λίβας, καθώς και δραστηριότητες για παιδιά και από τις 19:00 με ένα αντιφασιστικό μουσικό πρόγραμμα. Στις 18 Σεπτέμβρη συγκεντρωνόμαστε στις 18:00 στο δημαρχείο για να διαδηλώσουμε ενάντια στο φασισμό. Στη συνέχεια ζωντανεύουμε και πάλι την πλατεία μικρασιατών με dj set και ζωντανή μουσική. Τέλος, στις 21 Σεπτέμβρη, συγκεντρωνόμαστε από τις 09:00 στα δικαστήρια, για να δηλώσουμε με την παρουσία μας ότι δεν πρόκειται να ανεχτούμε τους φασίστες και τη δράση τους.

Τη Βιάννο και τα’ Ανώγεια τα κάψαν οι ναζί,

Φασίστες δε χωράνε σε τούτο το νησί!

Αντιφασιστικός Συντονισμός Ρεθύμνου

Σεπτέμβρης 2017

Οι αγώνες για τη στέγαση στις γειτονιές του Τορίνο (Συλλογικό) 3,0 € – Διαθέσιμο 

Ο αγώνας για τη στέγαση μας έδωσε τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή καν να χτίσουμε σχέσεις με τον κόσμο της περιοχής, να βρισκό­μαστε στους δρόμους, να βλέπουμε την καθημερινότητα και τη ζωή μιας τέτοιας περιοχής όχι μέσα από αφη­ρημένες θεωρίες, αλλά μέσω της δι­απροσωπικής καθημερινής τριβής. ‘Ετσι, ήμασταν πραγματικά ριζωμέ­νοι εντός της κοινωνικής πραγμα­τικότητας των γειτονιών, στο βαθ­μό που οι κάτοικοι ερχόντουσαν σε εμάς όταν υπήρχε κάποιο πρόβλημα στην περιοχή. Όλα αυτά, όπως μπο­ρεί να καταλάβει κανείς, μας προ­σέφεραν μια πραγματικά σε βάθος κατανόηση και αντίληψη της πραγ­ματικότητας που βιώνει ο κόσμος.

Οθέλος (Τ. Θεοφίλου) 8,0 € – Μη διαθέσιμο

Μια pulp τραγωδία, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μεταφορά του σαιξπηρικού αριστουργήματος στη σύγχρονη μητρόπολη και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια λίγο αστυνομική, λίγο ερωτική, συγχρόνως όμως πολύ φθηνή ιστορία.

Ένας μάλλον αποτυχημένος δημοσιογράφος που έχει πάρει στα σοβαρά τη δουλειά του, σε ρόλο αφηγητή. Ένας ληστής που ερωτεύεται την κόρη ενός εισαγγελέα, ο συνεργός του, μια ομάδα του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος-κυρίως το αφεντικό και ο εκτελεστής της-καθώς και αποσπάσματα του αστυνομικού ρεπορτάζ, συνθέτουν μια ιστορία που καταχρηστικά και μόνο ονομάζεται Οθέλος…