Category: Εκδόσεις

Οι ισπανοί αναρχικοί (Μ. Μπούκτσιν) 13,0 € – Μη διαθέσιμο

Τι προηγήθηκε ώστε να γίνει η Ισπανική Επανάσταση; Γιατί ο αναρχισμός ρίζωσε στην Ισπανία και όχι στη Γερμανία, στη Ρωσία ή αλλού; Ποιες ήταν οι φεντεραλιστικές απόψεις του Προυντόν, ποιος ο αναρχικός κολεκτιβισμός που πρέσβευε ο Μπακούνιν και τι ο αναρχοκομμουνισμός του Κροπότκιν; Σε τι διέφερε ο επαναστατικός συνδικαλισμός από τον αναρχοσυνδικαλισμό; Πώς όλα αυτά τα ρεύματα ιδεών συνέβαλαν ώστε να κρατηθεί ζωντανός ο αναρχισμός στην Ισπανία παρά τα κύματα καταστολής που υπέστη για εβδομήντα χρόνια: από την εποχή του φεντεραλιστικού κινήματος του Πι ι Μαργάλ και των μπακουνικών της Α’ Διεθνούς μέχρι το πραξικόπημα του Φράνκο το 1936; Πώς κατάφεραν οι αναρχικοί, μέσα στις αντιξοότητες του Εμφυλίου, να δημιουργήσουν την πιο σημαντική Κοινωνική Επανάσταση του 20ου αιώνα και να πραγματοποιήσουν την κολεκτιβοποίηση τόσο στις αγροτικές όσο και στις βιομηχανικές περιοχές εθελοντικά και όχι εξαναγκαστικά και βίαια όπως οι μπολσεβίκοι το 1917; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα ο Μπούκτσιν απαντά με γλαφυρό αλλά και συνάμα διεπιστημονικό τρόπο, στον αντίποδα εκείνου που αναπτύσσεται στα ακαδημαϊκά θερμοκήπια. Ο τρόπος που αναζητά την α-λήθεια ο Μπούκτσιν μοιάζει με όλων των επαναστατών διανοητών που το πνεύμα τους το έχει οξύνει η ειλικρινής ανάγκη τους να απαντηθεί με μη ιδεολογικούς όρους το αιώνιο ερώτημα: “Πώς μπορεί ο κόσμος να αλλάξει”, πώς γίνεται να ζήσουν οι άνθρωποι δίχως κράτος και καπιταλισμό, δίχως ιεραρχία και κυριαρχία; Το κλειδί για τα επιτεύγματα του ισπανικού αναρχισμού το 1936 βρίσκεται, όπως αποδεικνύει ο Μπούκτσιν, στη συνδικαλιστική οργάνωση που προϋπήρχε. Και κυρίως στην ιδιαίτερη αντίληψη των ισπανών αναρχοσυνδικαλιστών για το συνδικάτο, που το θεωρούσαν όχι μόνο όργανο πάλης και διεκδικήσεων, αλλά και ως το κύτταρο της μελλοντικής κοινωνίας, που από πριν θα πρέπει να εμπεριέχει τις ελευθεριακές αρχές της.

Οι αόρατοι (Ν. Μπαλεστρίνι) 10,0 € – Μη διαθέσιμο

Το μυθιστόρημα αυτό δεν έχει σημεία στίξης. Θα παρακαλούσαμε τον αναγνώστη να αφεθεί στο χειμαρρώδες ύφος του για να απολαύσει έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους ιταλούς λογοτέχνες, διαπλέοντας ταυτόχρονα ένα ποτάμι, ένα ορμητικό ποτάμι: το ιταλικό κίνημα από τις πηγές του στα 1968 μέχρι τις εκβολές του στις αρχές της δεκαετίες του ’80. Αναμφίβολη κορύφωση το ’77, εξαιτίας των ισχυρών ανέμων αυτονομίας που έπνεαν στο πολύμορφο και πολυάριθμο κίνημα. Οι αόρατοι, οι ήρωες του βιβλίου, είναι ακριβώς η γενιά του ’77. Μια γενιά ενάντια στα πολιτικά κόμματα, αλλά και δίχως κόμματα στη στίξη. Διότι η σύνδεση των νοημάτων ήταν αυτονόητη: το πολιτικό ταυτιζόταν με το προσωπικό, η καθημερινή ζωή ένα με την πολιτική δράση· η δε διάκριση των νοημάτων επίσης σαφής: εμείς κι εκείνοι· εμείς, οι οποίοι αναζητάμε την ταυτότητά μας μέσα στον ποταμό που ποτέ δεν είναι ο ίδιος, και εκείνοι, οι καπιταλιστές, οι μπουρζουάδες, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, οι χριστιανοδημοκράτες, οι μαφιόζοι, τα στελέχη και τα μέλη του ιταλικού ΚΚ (συντηρητικά, ευρωσταλινικά και μικροαστικοποιημένα), οι συνδικαλιστές που πουλάνε τους αγώνες… Σ’ αυτό το ηρακλείτειο ποτάμι, όπου οι εμπειρίες αλληλοδιαδέχονταν η μία την άλλη, πού χώρος για τελείες; Ερωτηματικά; Όλο το κίνημα ήταν μια ερώτηση! Θαυμαστικά; Η γενιά που θέλησε να αλλάξει τα πάντα, τι να θαυμάσει στον «παλιό κόσμο». Τα εισαγωγικά μια υπεκφυγή για τους επαγγελματίες γραφιάδες, που δεν θέλουν να πουν τα πράγματα με τ’ όνομά τους· η άνω τελεία περιττή πολυτέλεια για «τους νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες»… Τα αποσιωπητικά άχρηστα στο κίνημα που δεν αποσιωπά τίποτα. Μετά ήρθε η καταστολή. Ωμή, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ, έκανε τις σκευωρίες κανόνα του καθεστώτος εν ονόματι του «πολέμου κατά της ”τρομοκρατίας”», το δίκαιο έγινε λάστιχο, το δίκιο σου δεν μπορούσες να το βρεις. Γι’ αυτό, φίλε αναγνώστη, να προσέχεις τι διαβάζεις! Να αποφεύγεις τα βιβλία χωρίς σημεία στίξης. Γιατί τώρα ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» παγκοσμιοποιείται…