Τυφλοπόντικας 02 / που σκάβει επίμονα

Τυφλοπόντικας 02 / που σκάβει επίμονα (Συλλογικό) Ελεύθερη συνεισφορά – Διαθέσιμο

Αν δείτε στον ύπνο σας τυφλοπόντικες, σημαίνει ύπουλους εχθρούς που καραδοκούν να σας βλάψουν. Αν δείτε πως πιάσατε τυφλοπόντικα, σημαίνει πως θα ξεπεράσετε τις δυσκολίες και θα κερδίσετε επιφανή θέση. Αν δείτε τυφλοπόντικες πάνω σε κάποιον, προβλέπονται αρρώστια και τσακωμός. Αν δείτε τυφλοπόντικες μέσα στο σπίτι σας να ροκανίζουν τα έπιπλά σας, το όνειρο είναι δυσοίωνο και σας προειδοποιεί για μεγάλες συμφορές μέσα στην οικογένεια.

Σαλονίκη,  Μάης ‘17, δυο χρόνια μετά. Δεν το βλέπεις στον ύπνο σου, όντως συμβαίνει. Κρατάς στα χέρια σου τον τυφλοπόντικα ΙΙ, μια έκδοση με υπόγεια διανομή και διαδρομή, και σίγουρα όχι περιοδική. Κι αν απορείς που χάθηκε ο τυφλοπόντικας τόσο καιρό, η απάντηση είναι η προφανής: έσκαβε. Κι όσο απίθανο κι αν φαίνεται, δεδομένης της οπτικής του οξύτητας και του γεγονότος ότι τριγυρνάει σε λαγούμια και στοές, τα είδε όλα.

Είδε μετανάστες να πνίγονται στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και τα νεκρά τους σώματα δίπλα σε ξαπλώστρες στις αξέχαστες ελληνικές παραλίες· να εγκλωβίζονται στα σύνορα και να ποδοπατιούνται για να περάσουν τα σύνορα· να στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες μακριά από τα βλέμματα της ελληνικής κοινωνίας, με τις Μ.Κ.Ο. να αναλαμβάνουν την μπίζνα του ανθρωπισμού, και τα πανεπιστήμια να σχεδιάζουν τη διαχείριση των μεταναστών.

Είδε να παρακολουθούν τις εξελίξεις από την τηλεόραση ως μια Τραγωδία. Η ελληνική κοινωνία να συμμετέχει από απόσταση στο σκοτεινό πένθος που μαστίζει τις ψυχές που θυσιάστηκαν στον τεράστιο, ακατανόητο και αιώνιο μηχανισμό της ζωής.  Βλέπεις, η Τραγωδία ξεκουράζει, γιατί η ελπίδα, αυτό το σφαλερό κι απατηλό πράγμα, δεν παίζει κανένα ρόλο σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Είσαι παγιδευμένος. Όλος ο ουρανός έχει πέσει πάνω σου και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κραυγάσεις.

Είδε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να χαράζει εθνική στρατηγική  προς το κοινό συμφέρον των κοινωνικών εταίρων (δηλαδή του κεφαλαίου και της εργασίας) και να επιστρατεύει για τον σκοπό αυτό τους συνήθεις υπόπτους: έθνος και ανάπτυξη. Με τα δικά του λόγια: εθνική ανεξαρτησίακαι παραγωγική ανασυγκρότηση. Να προσπαθεί να κρύψει τους ταξικούς ανταγωνισμούς κάτω από το χαλάκι σε βαθμό που υπουργός του να δηλώνει, πως, μόνο αν φτάσουμε σε σημείο όπου θα αναπτυσσόμαστε, μπορούμε να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για συγκρουόμενα συμφέροντα εργασίας και κεφαλαίου.

Είδε τις ηρωικές διαπραγματευτικές προσπάθειες στα Εurogroup και τους εκάστοτε διαπραγματευτές να επιστρέφουν με την αποτελεσματικότητα και το εξαντλημένο ύφος του τουρίστα που εκδράμει στη νεκρά θάλασσα για ψαροντούφεκο. Κι έτσι, να εμπεδώνεται στους ψηφοφόρους το αίσθημα της ανημποριάς και να διδάσκεται πως η πολιτική ως διαχωρισμένη πρακτική δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μας.

Είδε, όμως, και αγώνες. Αγώνες με τους μετανάστες και όχι για τους μετανάστες· αγώνες να εδαφικοποιούνται και να αρθρώνουν λόγο και δράση ενάντια σε αυτόν τον κόσμο· να αποδομούν την κυρίαρχη αφήγηση και να φτιάχνουν στιγμές αμφισβήτησης. Από τις πορείες ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις καταλήψεις στέγης μεταναστών. Από τις παρεμβάσεις σε συνέδρια συνάντησης αστυνομίας, στρατού και επιστημόνων, στην αλληλεγγύη στους 5 διωκόμενους για συμμετοχή στην πορεία του ΝοΕxpo. Θα έλεγε, λοιπόν, κανείς, πως καμιά φορά στα υπόγεια είναι η θέα.

Ο Αριστοτέλης ισχυριζόταν ότι δεν μπορεί να υπάρξει τραγωδία χωρίς δράση, ενώ μπορεί να υπάρξει χωρίς χαρακτήρες. Ο Σαίξπηρ με τον Άμλετ έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα αιώνων: Ο πρωταγωνιστής από την αρχή γνωρίζει τον δολοφόνο και ξέρει τι να πράξει γι’ αυτό, αλλά η δράση που θα ανακούφιζε το κοινό αναβάλλεται διαρκώς. Αν ήταν ιστορία μηχανιστικής αντεκδίκησης και αυτοδικίας, θα είχε τελειώσει σε ένα τρίλεπτο με ένα σπαθί να στάζει αίμα. Στον Άμλετ, όμως, κολλάει η ρετσινιά του χασομέρη, επειδή συνεχώς διερωτάται και συλλογίζεται. Εν τέλει, όλος ο κόσμος τους καταρρέει.

Η έκδοση αυτή, λοιπόν, δεν είναι κόκκινο βιβλιαράκι, διδακτορική διατριβή, καζαμίας ή ονειροκρίτης κι ούτε προορίζεται γι’ αυτούς που αναζητούνε τέτοια. Είναι για ‘μας, όπως το φάντασμα που κινεί την ιστορία εμφανιζόμενο στην αρχή του θεατρικού, κι ο Άμλετ παρομοιάζει με γερο-τυφλοπόντικα:
Ταυτόχρονα τίποτα, κάτι, και τα πάντα.